het laatste blog voor we naar huis gaan

zondag 27 sept.
finisterre
we worden wakker, kijken uit het raam en net als gisteren hangt er een dichte mist, jammer, maar daar is niets aan te doen, we gaan ontbijten in het hotel, er is iets mis gegaan met de boeking van de kamers en de hoteleigenaar vertelt dat hij twee boekingen op onze naam heeft staan, nou een is toch echt wel genoeg. ik probeer wat heen en weer te mailen naar booking.com en uiteindelijk lukt het.
we nemen nog een kopje koffie en gaan dan toch maar op pad, we willen naar de kaap , het is ong 3,5 km lopen , de mist blijft hardnekkig hangen maar de hoteleigenaar heeft ons verzekerd dat het s,middags beter wordt, als we op de kaap komen is het nog niet erg druk, het is een rots die in zee uitsteekt , met daarop een vuuroren huis, waar je tegen betaling van 50 cent de laatste stempel kan halen, dat gaan we doen , het kilometerpaaltje staat hier op 0,00 km en we laten ons daar ook fotgraferen.
we klimmen de rotsten op en af en gaan er bij zitten, langzaam lijkt het llichter te worden, er zijn weinig mensen en de sfeer is mede door de mist bijna sereen te noemen, we wachten rustig af, er komt wat blauw in de lucht en langzaam zie ik een glimpje van het water oplichten, ons geduld wordt beloond , na een uurtje is het helder en begint de zon haar best te doen, heerlijk , het zicht wordt steeds beter en ik geniet van het uitzicht over de oceaan.
we ontmoeten een nederlandse jongen die uit haarlem is komen fietsen.
hij is santiago binnen gereden en was zo weer weg, te druk en te vol, hij is nu hier en vindt het een verademing.
hij vertelt dat mensen van zijn leeftijd , hij is 35 dit niet zo snel doen, die willen weten waar ze zullen slapen de volgende nacht, hij heeft soms wel moeite moeten doen om een slaapplek te vinden, maar hij vindt dit een mooie manier van vakantie houden, het heeft hem iets gedaan, deze tocht, al weet hij nog niet goed onder woorden te brengen wat dan.
aan het eind van de middag lopen we terug en gaan aan de haven bij een restaurantje een heerlijke groenteschotel eten, even iets nanders dan een visje.
morgen willen we verder naar muxia, en bedenken dat we dat in 2 etappes willen gaan doen, het is bijna 30 km, de weerberichten zijn goed.
we kunnen hier een fisteriana halen, maar we gaan voorlopig voor de muxiana, dat is ons enddoel tenslotte.

maandag 28 sept.

Van finistere naar....

Na het ontbijt moeten we eerst een broodje halen voor tussen de middag. Volgens het boekje is er maar een cafeetje onderweg en het lijkt ons dus handig een eigen lunch mee te nemen. We willen graag meergranenbrood, maar het formaat dat wij zoeken heeft ze niet liggen. In haar beste handen en voeten taal maakt ze ons duidelijk dat we om moeten lopen. Daar kunnen we brood halen en dan bij haar afrekenen. We blijken in de bakkerij terecht te komen waar de bakker ons persoonlijk een nog warm ciabattabrood overhandigt. Stralend rekent de dame in de winkel met ons af. Dan gaan we op weg. Het jack hoeft er niet eens bij aan vanmorgen. Bij een kerk ergens aan de buitenkant van Finisterre komen we een oude baas tegen met een overvolle kruiwagen. Hij doet Magda meteen aan haar vader denken, zelfde soort lading op de kruiwagen, zelfde petje op... Als Magda haar camera erbij pakt gaat hij er eens even mooi voor poseren. Hij wil wel op de foto.
De paden heuvelen lekker maar ze zijn niet echt lastig. We zouden onze tocht voor vandaag eindigen in Lires, maar het gaat zo soepel dat we besluiten in een keer door te lopen naar Muxia. In Lires houden we wel pauze bij dat bewuste enige cafee. Het is er zo druk dat we makkelijk bij een daar gekochte kop koffie een deel van ons heerlijk verse brood kunnen opeten. We vullen onze waterflessen bij want nu hebben we nog 16 km. te gaan en er zit een stevige klim in. Tijdens de lunch ontspint zich een gesprek met Isi, een vrouw uit Chili die al jaren in Spanje woont. Zij gaat geregeld naar India om daar een groot leermeester te bezoeken. We krijgen een heel gesprek over relaties, over verliefd worden op een ander en toch besluiten bij je partner te blijven. Dat deed zij en ze legt uit dat daar een les in zit. Teveel tekst om nu op te schrijven maar een boeiend gesprek kan ik jullie verzekeren.
Dan gaan we weer op weg. Het is warm en de beloofde klim blijkt een lange, niet te steile maar wel volhardende te zijn. Geregeld drinken dus. Magda haar bilspier begint te protesteren, maar de stretch oefeningen van de sportschool brengen uitkomst. Dan is er ineens de afdaling. Tamelijk steil maar goed begaanbaar, de zee is er weer, in beeld en geluid. Op een strandje houden we nog even pauze en dan lopen we zo Muxia binnen. We zijn trots en tevreden dat we deze bijna dertig km. in een keer gelopen hebben. We hebben een tweepersoonskamer in iets dat het midden houdt tussen hotel en herberg. Er is een keuken en er zijn wasmachines en onze kamer heeft zelfs een terras. Het is mooi helder weer, dus we nemen een douche en zorgen dat we op tijd aan de kust staan, want nu is de kans om en mooie zonsondergang te zien. Voor Magda een waar feest. Voor de verandering brengt het pelgrimsmenu ons weer eens een ware doehetzelf vis, met kop en staart er nog aan, maar ik raak al aardig bedreven in het verwijderen van dit en ander onheil en het beest is prima van smaak. Zeer voldaan rollen we ons bed in.

dinsdag 29 spt, muxia.
vandaag blijven we in muxia voor een rustdag, eerst ontbijten, wederom aan een haven, en lekker in de zon, daarna op zoek naar het toeristenbureau om onze muxiana te halen, het is een zoekplaatje, in ons boekje stond dat je makkelijk kunt verdwalen in muxia, nou dat is waar , maar na enig vragen en goed kijken komen we er toch, we worden te woord gestaan door een aardige jonge man, die ons graag een muxiana overhandigt, de namen uit het paspoort erbij en geregeld.
hij vertelt ons daarna nog over de bezienswaardigheden, het kerkje, de heilige stenen , waarvan er een is, die een gat heeft, en als je daar 9 x onder door kruipt, werkt dat tegen pijn en ongemakken, minder werkt niet verzekert hij ons, de legende van maria, die in een bootje aan kwam varen om jacob te helpen bij zijn evangelisatiemissies, , en de steen ter gedachtenis aan een schipbreuk.
we willen ook zwemmen in de oceaan, vlgs hem is het veel te koud, maar het kan wel.
we gaan zwemspullen halen en het proberen, vlakbij het dorp is een strandje en daar gaan we heen, het water is inderdaad berekoud, als je erin stapt heb je al snel bijna geen gevoel meer in je voeten, maar doorzetten, er komt een jongen naar beneden met zijn mountainbike , zet zijn fiets neer, trekt zijn zwembroek aan en springt in zee, hij steekt zijn duim op als wij toch ook kopje onder gaan.
maar lang hou je het niet vol, kramp ligt op de loer.
opdrogen op een bankje en dan komt er een canadese voorbij, die heeft gelopen vanaf bilbao,en heeft daar gezwommen , wil nu haar tocht hier afsluiten door ook een duik te nemen, ze zet ons ook nog op de foto, vindt het leuk dat wij ook zwommen.
we maken een plan voor morgen, gaan teruglopen naar finisterre, de route was erg mooi en we hebben er wel zin in, kunnen we daar de tocht eindigen en toch nog een fisteriana halen. we gaan vandaar af met de bus terug naar santiago.
we wandelen eind van de middag naar de heilige stnen, en zien de zon ondergaan zij het in de wolken voor een deel.
de empanada,s die we gehaald hebben warmen we in de oven en we eten er lekker van in ons hostel.
medeplegrims maken we blij met de restjes.
morgen op tijd op om naar finsterre te lopen.

ps, ineke is 1 x onder de steen doorgekropen, maar het was een anslag op haar knieen.

woensdag 30 sept.

Van Muxia naar Finisterre.

Vandaag kunnen we ons eigen ontbijt regelen en dat is handig als je van plan bent vroeg weg te gaan. Minder handig was dat we tot de ontdekking kamen dat de receptie van dit pand pas om negen uur open gaat. Want... we moeten nog betalen. Gloeiendegloeiende... daarvoor zijn we niet vroeg opgestaan... We delen ons wachtleed met een Amerikaan. Hij is niet fit en wil nog een nachtje langer blijven. Liefst wil hij zijn bed weer in, maar ook hij moet wachten. Gelukkig is de receptionist er om negen uur maar dan moet de computer nog opgestart, moet hij nog iets controleren dat kennelijk erg ingewikkeld is en dan kunnen we om kwart over negen toch echt weg. Halfnegen was de planning, zucht. Maarja, je hebt het te nemen zoals het is en na een kwartier otdekken we dat het ons iets goeds brengt de ontmoeting met een Hongaarse. Zij vertelt ons over haar pelgrimstocht en dat ze tijd nodig heeft om het gevoel te krijgen dat ze ook echt pelgrim is. Dit keer was dat na twee weken, toen ze had overnacht in een klooster waar mensen met elkaar een leefgemeenschap vormen die onder meer een herberg beheert. Ik probeer me te bedenken wanneer ik me pelgrim begin te voelen. Als ik een ritme te pakken heb van inpakken en verder trekken, van mensen ontmoeten en mooie verhalen.
Het is ook bijzonder om als pelgrim een bekende route te lopen. Hier was het strandje waar we pauze hielden. Hier zijn we bij de fontein waar... enzovoort. Het voelt een beetje thuis in een onbeekend land. We lopen sneller dan de heenweg. De steile afdaling die we maandag aan het eind hadden is nu aan het begin. Het is minder warm en wij zijn beduidend fitter.
We houden weer pauze in Lires. Nu hebben we geen brood bij ons en het wordt een broodje omelet, want de kaas is op en de Santiagotaart die we dan wel als lunch willen blijkt ook uitverkocht. We vervolgen onze weg. Het is mooi weer dus Magda heeft goed zicht op de kust en op Finisterre. Een goedmakertje voor afgelopen zaterdag.
We vinden een mooie herberg en krijgen een kamer met zicht op zee. Lawaaiige buren krijgen we ook, vier vrouwen op de kamer naast ons hebben het heel gezellig met elkaar. Bovendien zitten we naast de badkamer en de leidingen suizen ook een behoorlijk partijtje mee. Zo beleven we een kort en onrustig nachtje, maar de vrouw van de herberg is allerhartelijkst. Komende nacht beter dan maar.


donderdag 1 oct.

vanmorgen wandelen we nog een keer naar de kaap, prachtig weer , en een mooie afsluiting van onze tocht, we ontmoeten een nederlands mannenechtpaar die ons feliciteren en vertellen dat ze op de camping in santiago staan en op rondreis zijn door noordwest spanje, ze willen weten waar we vandaan komen enz, maken een foto van ons , we hebben onze eigen rituelen bedacht deze reis, in barcelos kregen we een steentje na de pelgrimsmis en ineke bedacht dat het een mooi gebaar zou zijn om dat steentje achter te laten bij de vredespaal die op de kaap staat, in kan me daar goed in vinden , we maken een briefje met een wens en onze namen en leggen het nee,r we eten nog een broodje en gaan terug, de bus gaat om 15:00 uur en we willen graag mee.
op tijd bij de bus zijn, er blijken meer liefhebbers, vol is vol, als alle zitplaatsen vergeven zijn gaat de bus weg.
op het tijschema stond 2 uur onderweg, maar om 16:15 zijn we in een busloods in santiago vanwaar we naar het pension gaan lopen, we hebben een kamer gereserveerd bij pumar en daar aangekomen is er even paniek , want hij vindt ons niet in het boek, zijn vrouw erbij gehaald en ja hoor we staan erin.
onze spullen op de kamer gezet en wij gaan onze compostella halen,de rij is lang, maar daar aangekomen worden we door een beveiliger aangesproken en meegenomen naar voren, we hoeven niet te wachten en mogen zo doorlopen, voor ons stond trouwens een stel in de rij die een bord aan hun rugzak hadden hangen met just married. ze zijn een stad voor santiago getrouwd, leuk en feestelijk.
tijd voor een heerlijk visje bij pumar, morgen staat de nederlandse huiskamer op het programma.

vrijdag 2 oct.

Santiago.
Tja, en wat ga je doen zo´n laatste dagg van je reis_ Nadat de pensionhouder ons stralend tot vlinders gewrochte croissantjes heeft geserveerd gaan we de stad in. Eerst Jacob groeten. In de kathedraal staat een bgeeld van de heilige Jacobus. Daar kun je naartoe om het te omarmen en erbij te bidden, te danken of wat ook maar. Een innige omarming laat ik achterwege maar ik leg wel mijn beide handen op zijn schouders. Tegen wie moet ik anders zeggen dat ik blij ben dat we zo´n mooie tocht hebben mogen maken en dat ik dankbaar ben dat we weer heelhuids in Santiago zijn?
En dan is het tijd voor wereldse zaken.
Eerlijk is eerlijk, tshirts en truien, we zijn er dol op en willen zoiets wel mee naar huis als souvenir. Natuurlijk kan ik niet kiezen. Ik wil wel echt de allerleukste. En die vind ik. Magda twijfelt ook maar vindt ook voor zichzelf het meest geschikte souvenir. Maar wat verkopen ze in zo´n stad een zooi, dingetjes en dingen die bij thuiskomst vooral stof staan te vangen en na verloop van tijd naar de kringloopwinkel zullen verhuizen. ÇWe kopen ze niet, ook niet voor buurman, die ongetwijfeld weer als een waakhond op ons huis heeft gepast. Natuurlijk laten we onze dank wel zien, maar dan in de vorm van een stuk Spaanse kaas, want je doet hem een groot plezier met hartig lekkers.
In de Nederlandse huiskamer voor pelgrims blijken Inez en Henk een gezellige gastvrouw en gastheer. Het gesprek met hen brengt me bij de limerick die ik maakte en die ook jullie nog van me tegoed hebbenÑ
als pelgrim vertrok uit Terneuzen
een vrouw zonder geld voor die keuze
ze zei, als ik schmink
onderweg cash ik flink
dus ik word zogezegd pelgrimeuze.

En dan hebben we honger. Het is een rare tijd zo tegen vieren, maar we gaan voor de warme hap en dan nog even, nouja, even... bloggen. Jullie zijn weer helemaal bij.
We gaan zo terug naar ons pension en onze spullen pakken voor de terugreis morgen. Om halftien stijgen we op en we hopen rond kwart voor twaalf weer op Schiphol te zxijn waar het gewone leven weer een aanvang neemt.
DAnk weer voor al jullie reacties. Het is leuk om je verhalen niet alleen voor jezelf te schrijven.

liefs van ineke en magda.