santiago

Het heeft even geduuurd, maar hier zijn we weer. Gisteren kwamen we aan in Santiago, maar daar gingen nog wat dagen aan vooraf, dus daarvan doe ik eerst verslag.

Woensdag 16 september, van Arcade naar Pontevedra.

Als we opstaan blijkt de wind niet uitgeraasd en de regen niet uitgekletterd. Toch besluiten we, onder het motto meestal valt het mee, te vertrekken. Tenslotte zijn de weerberichten voor vandaag heel wat beter dan die voor gisteren. De regencape moet wel meteen aan als we naar ons on tbijt adresje vertrekken en ook daarna kunnen we niet meteen zonder. We klimmen lekker door bos en wijnvelden. De eucalyptusbomen laten zich goed ruiken met al die nattigheid op het blad en... langzaam wordt het droog. Wel zien we hoe verstandig het was gisteren niet op pad te gaan, overal liggen afgewaaide takken op de weg.
Op een bepaald punt kunnen we kiezen, langs de weg of door een natuurgebied. Het is droog, we hebben puf genoeg dus we gaan voor het laatste. Hier merk je pas echt hoe het weer heeft huisgehouden. Ik hoor het bos druppen maar 0ok het water langs en over het pad naar beneden stromen. Echte natuurbeleving dus. Maar dan kunnen we niet verder, er ligt een boom dwars op het pad. Linksom noch techtsom, eronderdoor noch eroverheen is een mogelijkheid. Terug dan maar. We vinden een afslag richting weg en die volgen we dan maar.
Ons onderkomen blijkt een splinternieuwe herberg met kookgelegenheid. We ontmoeten er Rob en NIenke. Zij houden er een paar rustdagenwant Nienke is belaagd door bedwantsen, een soort ongedierte dat je erg veel bulten en nog veel meer ongemak bezorgt. We overwegen om samen te eten, maar Nienke en Rob eten al vroeg en dat voegt ons niet, dus, even goede vrienden, maar we koken voor onszelf. Heerlijk, in de supermarkt sprokkelen we de ingredienten voor een bonenschotel bij elkaar. Flesje wijn erbij uiteraard, maar in een kurkentrekker vorziet de inventaris van de herberg niet. En dus komt de eigenaar met zijn kurkentrekker van thuis persoonlijk onze wijn ontkurken. Meer dan tevreden gaan we slapen.

donderdag 17 sept, mahda gaat weer verder.
van pontevreda naar calda de reis.

het weer is goed, de poncho kan in de rugzak blijven en na een zelfgemaatkt ontbijt, er ligt in de herberg brood en chocoladecroissant, en thee, gaan we rond 08:30 van start, na een paar kilometers komen we langs een huis op een rots, met een hoge stenen muur erin en in die muur zit een koffieautomaat, er tegenover staan stoeltjes en we kunnen de verleiding niet weerstaan om een bakje te nemen, het valt niet helemaal mee want er blijkt flink suiker onderin te zitten, maar voorzichting drinken dus.
we lopen prima en passeren een schuur waar een ouder echtpaar probeert om hun waar aan de man te brengen, ze hebben pelgrimsstokken ( een mooie met uitgesneden kop ) en allerlei kleine dingen op een prikbord, waaronder een gehaakte schelp, in rap spaans proberen ze ons te verleiden om iets te kopen en och die schelp willen we wel, voor 2 euro is hij van ons en hangt hij nu aan inekes rugzak.
op tijd arriveren we in caldas de reis en als het zoeken naar ons onderkomen is begonnen worden we aangesproken door een man die zegt, he zijn jullie nederlanders? en familie van bert?
ja dat zijn we, het bljkt Fons te zijn, een pelgrim uit heerhugowaard die voor het eerst alleen op pad is, na een aantal camino,s met zijn vrouw gelopen te hebben , heeft zij besloten thuis te blijven, maar hij wilde nog wel een keertje en met de belofte dat hij uiterlijk 5 oct weer thuis zal zijn is hij vertrokken, het alleen op pad zijn heeft 2 gezichten vertelt hij, het lopen is wel prima, maar het niet kunnen delen wel jammer.
als we later in ons hotel gearriveerd zijn en de was te drogen hangt willen we nog even de stad in, maar ja, op het terras voor het hotel zit fons en die zegt, och de zon schijnt, neem wat te drinken en kom erbij zitten, goed plan, waarop ineke na een uurtje voorstelt om samen te eten, het restaurant van het hotel gaat om 20;30 open, we eten van de kaart, want er staan pimentos van padron op en die willen we proeven, het is een voorgerecht en we krijgen 1 bord op advies van de serveerster, de grap is dat een op de 30 van die dingen erg pittig is en als je die treft slaan de vlammen je uit, fons treft het gelijk, en we delen ook met de andere pelgrims die in het restaurant zitten.
onze tafel is uitgebreid met nog een gast, er zat een vrouw alleen aan tafel , en op mijn slimme opmerking of ze zin had om haar bord op te pakken ( pick up your bord zei ik in steenkolenengels) begon ze te lachen en zei, oh hollanders, gezellig, ik kom erbij zitten, ik ben willeke uit zutphen, vertelde even tussen neus en lippen door dat ze op 2 aug weduwe geworden was, ( plotseling), maar ja, de tocht zou ze alleen gaan lopen dus toch maar gegaan en het ging tot nu tot goed, wat een moed!!
heerlijk en gezellig gegeten, fons moest nog rennen om op tijd in zijn herberg te zijn, wij konden zo naar boven lopen.

vrijdag 18 sept, van calda de reis naar herbon, inekes beurt weer.

Door alle ontmoetingen van gisteren zijn we nog niet toegekomen aan de atractie van cal de reis warmwaterbronnen. Ze liggen midden in de stad en het is een kleine moeite om er even langs te lopen. En inderdaad, water dat zo heet is dat je er net je hand in kunt steken stroomt uit de muur. De zwaveldamp slaat eraf, dus het spul komt echt uit een bron. Je kan er heerlijk je voeten in steken, maar we willen niet met door het water zacht geworden voeten op stap, dus dat laten we. Vervolgens ontwikkelt zich een groep van dwalende pelgrims. Het is onduidelijk hoe we de stad uit moeten. Maar een voortvarende Amerikaan heeft het ineens begrepen en als een soort generaal voert hij de troepen aan tot de eerste gele pijl van die dag.
We hebben ons er al een paar keer over verbaasd dat we geen andere blinde mensen tegenkomen als twee mensen ons achterop lopen en de man vraagt of we engels spreken. Dat doen we en dus stellen ze zich voor Michael en Alex. Alex is blind. Ze woont afwisselend in Londen en Toronto, waarom weet ik nog niet, maar ze vindt dit wandelen geweldig. We wisselen wat ervaringen en tenslotte ook mail adressen uit. Ik spreek het in op mijn iphone, haar iphone is afgelopen dinsdag met al die regen nat geworden en doet het dus niet meer. Daar is ze uiteraard niet blij mee.
In ons boekje wordt een herberg aagekondigd in een Fransciscaans klooster. Daarwillen we wel heen. We hopen iets te vinden van spiritualiteit, van het Franciscaanse leven. Er isn plaats voor twintig pelgrims en als de herberg om vier uur in de middag open gaat loopt de slaapzaal snel vol. Een hartelijke man en vrouw ontvangen ons. Helaas spreken ze enkel spaans. We horen we dat er nog maar zes heel oude monniken wonen in het klooster. De mis is om acht uur, daarna is er diner. Morgenochtend worden we om kwart voor zeven met religieuze muziek gwekt en daarna is er ontbijt om halfacht. Alles strak geregeld dus.
We gaan naar de mis maar die is geheel in het Spaans en draagt weinig bij aan ons spirituele gevoel. Magda bekijkt de oude heren en vraagt zich af of God niet allang zou zeggen jongens stop er maar mee. Wel is er verrukkelijk voor ons gekookt, linzensoep met daarna een salade. Aan tafel merken we hoe taal verbroedert en verzustert. Mensen maken lijkt het toch het liefst contact met hun taalgenoten. Wij doen ons best te praten met de Amerikanen tegenover ons en de Duitsers naast ons, maar voor hen zijn er taalgenoten. Voor ons niet. Voor mijn gevoel blijven we wat op onwszelf, maar zo werkt het dus, ik word wel weer een ervaring rijker.
Na het eten worden we naar de slaapzaal gedirigeerd. Rust. En... maar een enkele snurker.

zaterdag 19 sept.

we slapen redelijk en inderdaad om 06:45 begint er muziek te klinken , the priests en na het ontbijt als we de herberg verlaten worden we uitgeleide gedaan met O, holy night !!, dan ga je toch wel bijzonder weg.
ondanks dat het jammer was van de gemiste spirituele ervaring die we hoopten te vinden, en ook het klosster was oud en vervallen, de kerk waar de mis was, werd gerestureerd en had ook weinig te bieden en een kloostertuin?? nee hoor, niets van dit al, ook dat hoort bij het pelgrimeren, je moet het maar nemen zoals het valt, maar ik merk op zulke momenten dat ik dat moeilijk vind en dan even over mijn verwachtingen , die niet uitgekomen zijn, heen moet stappen en mijn gevoel van teleurstelling tijd nodig heeft om weer weg te zakken.
maar als we dan eenmaal weer lopen en al vrij snel in padron zijn,waarbij we overigens het monument van de pelgrim voorbijgelopen zijn zonder het te zien, ( ik zag het later op een ansichtkaart), is het nog vroeg en we hebben erg veel zin in een kop koffie, we nemen het cafe naast de fontein van carmen en installeren ons daar, er blijkt gratis wifi en ze hebben heerlijike koffie. we zitten er ruim 1,5 uur en gaan dan naar de kerk van padron waar van de legende zegt dat jacob daar aan land gebracht is en waar een gedenkzuil onder het altaar ligt, er zijn ook afbeeldingen van het gebeuren op schilderijen, we kunnen alles rustig bekijken, als we weg gaan komt er een buslading spanjaarden binnen en is het gedaan met de rust. we gaan koffie en taart eten, onze eerste santiago taart, en daarna de berg op, waar jacob zit op een grote rots, we moeten flink veel trappen beklimmen, maar het is de moeite waard.
het weer is prachtig, volop zon, een strakblauwe lucht en we wandelen op ons gemak naar areal, waar we gaan slapen in pension glorioso, vonden we wel toepàsselijk.
hartelijk ontvangen, een tweepersoonskamer voor 20 euro en we kunnen er ook eten, als we op de kaart zien dat we gebakken eieren kunnen krijgen met patat en sla, is onze keus gemaakt , tijdens het eten worden we afgeleid omdat er een trekker met wagen komt volgeladen met druiven, die geperst worden in de schuur, we mogen proeven, ook van het sap , later zal het wijn worden, leuk.
we maken een plan om morgen vroeg weg te gaan, we moeten nog 12 km en zijn dan op tijd in santiago voor de mis van 12:00 uur.

zondag 20 sept, naar santiago.

We vertrekken al om halfacht in wat vader Olof zou noemen het stikkiedonker. Maar we weten dat het gauw dag zal worden. Er blijken meer pelgrims onderweg met hetzelfde plan, op tijd in de mis van 12 uur aankomen. Er zitten nogal wat heuvels in het parcourt maar de weg is goed begaanbaar, erg prettig voor deze tocht. En toen ontmoetten we iemand met een idee. Er stond een partytent waaronder een man met een ketel kokend water, een ketel hete melk en een rooster om tostada´s op te maken. Geen koffietent of ontbijtgelegenheid was nog open op dat vroege uur dus hij stond daar en verkocht koffie, thee en ontbijt. Geweldig. Wij hadden weliswaar op de kamer een stuk brood met kaas gegeten, maar iets warms ging er best in. De kilometers werden langzaam via bordjes afgeteld en zo konden we zien dat we het gingen redden, die mis. Erg vroeg warem we niet, halftrwaalf gingen we de kerk in, maar het was al stampvol. De Amerikanen die ons uit cal de reis hadden gegidst boden ons nu hun zitplaats aan een stenen richel ergens achter in de kerk. Mooi nederig pelgrimsplekje, maar toen Magda opstond om een foto te maen was ze haar plekje wel mooi kwijt. een grote stevige meneer plofte neer en was duidelijk niet meer in de mood om op te staan. ineke gaf hem nog water, want hij had het benauwd zo te horen. Helaas was ook deze mis geheel in het spaans. Wel werd er prachtig gezongen door een bariton en de organist wist ook van wanten. En ja, het blijft indrukwekkend om brood te delen met zoveel mensen en je deel te weten van de pelgrimsfamilie. Hoewel, er zaten volgens ons ook heel veel toeristen. Gelukkig werd ook het zwaaien met het wierookvat onderstreept met muziek en zang. Dat overstemde mooi het overweldigende geklik van camera´s dat me de vorige keer zo stoorde.
Na de mis ontmoeten we Elly, Ginger en nog twee bekenden van ons. ) beth en mary), Voor hen zit de pelgrimstocht erop en dat vervult hen wel met weemoed. We gaan met zijn allen eten en voor ons wordt dat meteen maar de warme hap. Heerlijk, tong.
Ons pension voldoet aan de verwachtingen. De eigenaar spreekt wat duits en is daar heel trots op. We mogen onze was vanavond inleveren, maar we gaan eerst de straat op voor... niets eigenlijk. Genieten van de zon, met een boekje op een bankje in het park, een ijsje scoren... Rust. Als de zon bijna onder is gaan we naar huis, douchen, was inleveren, nog een kopje thee in het restaurant van de pensionhouder en dan heerlijk slapen.

maandag 22 sept, rustdag in santiago.

we gaan ontbijten bij onze pensionhouder, hij maakt ons croissantje warm, marmelade er bij, en bij ons tweede kopje thee een stukje santiago taart,
we gaan de stad in om het boekje van de camino finisterre te kopen, we hebben het in de boekhandel zien liggen, het is in spaans en in het engels, prima, voor ons, daarna naar de huiskamer van de lage landen, waar hollanders pelgrims ontvangen met koffie, koek uit een trommeltje en waar tijd is voor een gesprek , elly zit er al, ze was ziek geworden vannacht en had behoefte aan thee en aandacht, vind het leuk om ons daar weer te zien.
we hebben een gezellig uurtje met marijke en jos, die hier twee weken verblijven, en ik krijg zin om ons ook aan te melden voor het gastvrouwschap in de huiskamer , we moeten ons maar op de lijst laten zetten zeggen jos en marijke, er is veel belangstelling voor, vlg jaar is al volgeboekt, maar wie weet daarna??
dat lijkt me leuk vrijwilligerswerk, en dan combineren met een stuk lopen, ik heb wel beeld.
maar zegt marijke , ook dichterbij huis, kun je in vessem terecht in de pegrimshoeve, hebben ze ook gastvrouwen nodig, , het overdenken waard.
en zo nadenkend over de laatste fase van mijn betaalde werkzame leven is het leuk om zo maar mogelijkheden te zien, waarin je je talenten kunt gebruiken en ook gelijkgestemde zielen kunt ontmoeten, daarvoor is deze tocht ook goed.
toch ook een bezinning met de 60 voor ogen!
we gaan maar weer voor de koffie met taart in de zon en maken een plan voor de komende dagen, morgen vertrekken we , voor de eerste etappe van ons laatste deel van deze tocht.
leuk al jullie reacties, we genieten ervan, tot later, liefs van magda en ineke.