na regen komt zonneschijn

Dinsdag, 8 mei.

Joke weet wat een mens toekomt voor een stevige beklimming, we krijgen allemaal een tosti bij het ontbijt en wij, de twee nederlanders, ook nog een stukje zelfgebakken echt bruin brood. tostada´s met marmelade ontbreken uiteraard ook niet.
Er hangt een verontrustend weerbericht op het bord, er wordt 15 mm. regen verwacht. Maar onder het motto meestal valt het mee gaan we welgemoed op pad in tegenstelling tot twee Duitse vrouwen die vreselijk tegen dee klimpartij op zien.
De regencape kan meteen al aan. In Ruitelan, het laatste dorp voor we aan het echte werk beginnen nemen we nog een bakkie koffie. Er zit een knul aan het ontbijt die zijn regenponcho is verloren. Niet fijn op deze dag. Wij trekken de onze weer aan en vervolgen onze weg. We willen niet langs het stenige voetpad, dat wordt er niet begaanbaarder op bij dit weer. Maqar we vinden een afslag geschikt voor wandelaars en fietsers, dus die nemen we. We klimmen en klimmen. Intussen roffelt de regen, van een ritme fijne miezer tot een rotme donderend gekletter, op ons neer. En dan... staaqn we in een gehucht dat nergens op ons plattegrondje of in de routebeschrijving terug te vinden is. Een troostÑ er komt een oudere heer aan en als we vragen welke kant we op moeten om in de plaats o,cebreiroaan te komen wijst hie rechts aanhouden. Dat doen we en de klim gaat verder. De weg blijft gelukkig begaanbaar. Weer een dorpje dat nergens terug te vinden is. en het is zo klein dat een bar of een winkel ontbreekt. Eerst maar wat eten, staande onder een afdak en dan eens informeren of we echt goed gaan. Geen spanjaard waagt zich echter buiten, maar we kloppen aan bij een huis waar de sleutel in de deur staat. Een oudere en een jongere vrouw vertellen ons dat we nog steeds hoger moeten en dat we dan echt in o´cebreiro uitkomen, het zal nog een kilometer of drie zijn. Dat klopt met de aanwijzing van de oudere man, hij hield het op een kilometer of vijf. Intussen blijft regengeroffel ons begeleiden. We klimmen en klimmen en dan... en bord met de juiste plaatsnaam. Het gaat wel een drassig voetpad in, maar we wagen het erop. Tevergeefs, want na tien minuten ontaardt het pad in een weiland en kunnen we niet verder. Terug maar weer, een dorpje is hier ook. Tijd voor een volgende mueslireep onder een volgend afdak en dan op zoek naar iemand die ons kan vertellen hoenu verder. Dioe vinden we. We zijn op de goede weg, maar... nog een kilometer of vier. Zucht. Maarja, hoeveel keus hebben we_ Dus we sjouwen verder berg op. Maar gaat het echt wel goed_ Na drie kwartier komt er iemand met een auto voorbij. We houden hem aan om te informeren. Ja, we gaan goed alleen weten we niet of hij nu vijfhonder meter of vijf kilometer zegt. We hopen er het beste van en gelukkig, het blijkt vijfhonderd meter. We hadden onszelf voor deze avond een plaatsje beloofd in een historisch pand dat als hotel wordt gebruikt, maar dat blijkt dicht. GElukkig zijn hier meer onderkomens en we vinden zo tegen halfdrie in de middag een plaatsje in een hostel waar ook kan worden gegeten. En daar zijn we dik aan toe. Regencape uit dus en eerst aan de warme hap, dat kan hier heel makkelijk in de middag. En wat smaakt het lekker.
Dan de douche en een poosje rust, maarja, het is wel een historisch plaatsje en daar willen we toch wat van gezien hebben. Dus nu zonder regencape naar buiten om de oude keltische huisjes te bekijken. Magda heeft zowaar wat zicht en kan dus wat foto´s nemen, als alles dik in de wolken zit is dat zinloos. Een nieuw gespetter drijft ons het oude kerkje in en daar, verrassing, draaien ze muziek uit Tailse. We zingen het zachtjes mee, laudate omnes gentes, al voelt deze dag niet echt prijzenswaardig. Er brandne heel veek echte kaarsen en wij steken er een op bij Franciscus met de bede dat we zuinig mogen zijn op onze wereld. Er liggen op een van de kerkbanken allemaal opengeslagen bijbels in verschillende talen, zelfs een in braille. WEl in het spaans helaas. Als we een stempeltje halen voor onze pelgrimspas merkt Magda op dat er geeen Nederlandse bij ligt. De bijbels zijn echter allemaal krijgertjes, maar als wij er een opsturen uit Nederland komt hij er ook te liggen. Magda noteert het adres, dit gaan we zeker doen. We hebben nog een ehel gesprek over braille en dan gaan we tevreden aan een hete beker thee. Echt honger hebben we niet meer, maar chips erbij zijn wel lekker. En dan... heel hard slapen.

Woensdag 9 mei.

Als de wekker gaat hebben we alebei wat moeite om op gang te komen, maar de afdaling wacht. HOewel, eerst nog een stukje klimmen naar de top van de berg. In het hotel het inmiddels vertrouwde ontbijt van geroosterd brood met boter en jam en dan op weg. De regencape moet aan, maar ditmaal vooral vanwege de mist. Magda had gehoopt nog foto´s te kunnen maken, maarhelaas. We nemen ook al vanwege de mist, de asfaltweg naar het eerste dorp. Daar nemen we het echte pad. Eigenlijk is dat veel leuker, stenen en bagger onder je voeten, maar het kost meer tijd. In Hospital gaan we aan de koffie en daar ontmoeten we Lita weer, die we zondagavond ook spraken. Met haqar voet gaat het wat beter en ze luistert geboeid naar onze avonturen van gisteren. Fijn modat met iemand te kunnen delen. Martha en Per en Christel zijn we onderweg kwijt geraakt helaas, eerder wisselden we met hen onze belevenissen uit. Als we buiten komen is de mist een stuk dunnr en we voelen zelfs de zon. Zou het dan toch.... We klimmen naar het hoogste punt e waar een prachtig beeld staat van een pelgrim die tegen regen en wind in wordtelt. Heel bekend. Dan beginnen we aan de afdaling. Bars genoeg onderweg, dus we lunchen uitgebreid met brood en omelet. En de trui kan onder de klep van de rugzak, wat een genoegen. We zijn nog geen vijf minuten van onze lunchplek als ons zo ongeveer de weg verspert wordt door het pannenmoekenvrouwtje. Een dame die met een bord vol pannenkoeken de weg op komt en er mij ongevraagd een met suiker in de hand stopt. Magda krijgt er ook een, maar als we vragen of ze op de foto wil weigert ze in alle toonaarden. Als Magda dan mij maar met het laatste stukje pannenkoek wil kieien loopt ze er bij weg tot de camera weer in de hoes zit. Ze blijkt het woord pannenkoek te kennen en als we haar een donatie geven, dat vraagt ze voor haar lekkers, zegt ze dankjewel. Maar helaas kan ik haar niet uitleggen dat mijn ouders haar ook ontmoet hebben, jaren geleden. Ze spreekt namelijk niets over de grens. dan deze enkele woorden.
Wij gaan verder en dalen rustig af terwijl het weer steeds zonniger wordt. Zelfs het jack kan uit. We hebben Tria Castella als eindbestemming vandaag en we hebben een bepaalde herberg op het oog, el Rio. Dat blijkt een toplocatie want we krijgen een ruime kamer waar niemand meer bij komt en het pand heeft een dakterras waar nog tot halfnegen ´s avonds de zon op staat. Het heeft een keuken ook, dus we halen ingredienten voor een soort Chili en nemen borden, glazen en pan mee naar het dakterras om het daar in de zon op te eten. Wat een genoegen. Dat een stel Spanjaarden beneden met luid commentaar een voetbalwedstrijd volgt deert ons niet. We drinken thee, eten een stuk chocola op dat minder van de zon genoot dan wij en genieten van een heerljik stille nacht, geen snurker in de buurt.
we besluiten om nog een etappe te lopen en dan een rustdag te nemen.

donderdag 10 mei

als we buiten komen is het warm en zonnig, we kunnen het bijna niet geloven, maar het is echt waar, heerlijk, dat wordt in korte broek lopen vandaag.
we gaan ontbijten en dan op pad, het was een mooi pad door de heuvels, prachtige vergezichten, en met de zon erbij, geweldig, dit is wat we ons voorgesteld hadden.we hebben lekker een vers stokbrood gehaald en verheugen ons op een picknick, maar eerst gaan we een flink stuk van de route afleggen, veel bagger, veel stenen, maar het lukt goed en na een kleine drie uur, zijn we bij het eerste dorp.
onderweg zien we veel vee, koeien met bellen en horens en we steken ene beek over, waar stenen liggen.
dus heoven niet te waden--
na een heerlijk kop koffie lopen we een stukje verder en gaan op een richeltje bij de kerk zitten om on brood op te eten, er voegt zich een limburgse dame bij ons waar we een praatje eme maken, zij moet over 5 dagen in santiago zijn, dus lekker doorlopen.
in de loop van de middag zitten we nog met twee franse dames op het terras , zij doen de camino in delen en zijn nu aan het laatste eind bezig, jammer als het voorbij is, dan moeten we weer een nieuw project kiezen, wat ons volgende project is, ?? nou eerst dit maar afmaken--
we lopen naar sarria, een echte pelgrimsplaats, met veel herbergen, winkels en eettentjes, zien weer de pelgrim met de ezel, die we eerder ook al gezien hebben, de man sjouwt zelf zijn bagage, de ezel alleen zijn drinkbak en een jerrycan, nemen een hotel want we willen hier 2 nachten blijven.
s,avonds lopen we de stad in, na een welverdiend biertje op het terras van het hotel en eten we een vegetarisch pelgrimsmenu in de oude stad, waar we nog wel een heleboel trappen voor moeten beklimmen--
maar het smaakt heerlijk,galisische soep, groente met twee gebakken eieren , brood en een fles wijn, die je standaard bijgeleverd krijgt.
morgen een dagje sarria, luieren, lezen, en even niet inpakken.
daar zijn we aan toe, nog maar 5 etappes en dan zijn we in santiago, en de weersvooruitzichten zijn gunstig, dus dat lijkt allemaal positief.
het eind komt in zicht.
liefs van ons.

vrijdag 11 mei,

rust, wat we gedaan hebben of juist niet gedaan hebben houden jullie te goed, het terras lokt en daar gaan we van genieten.