zon!!!!!

van Santiago naar neigreira.
Toen we aankwamen in Santiago heb ik me afgevraagd of we ons weer zouden kunnen opladen voor het vervolg van onze tocht. Gisteren, toen we met het boekje in de hand een plan maakten kreeg ik er echter weer helemaal zin in. We vertrekken dan ook vol goede moed, uitgezwaaid door onze pensionhouder.
We zijn zo de stad uit en lopen lekker door het land. Mais, vee en bos wisselen elkaa raf. Helaas moeten de regencapes er wel weer aan te pas komen. Het gaat niet hard, mar onszelf en onze spullen laten natregenen is geen optie. Helaas zijn we ook flink aan het klimmen zodat het wel erg warm wordt in het plastic. Maar goed, de regen houdt op, wij komen boven en een meneer in een cafeetje wil ons wel een tortilla serveren. Dat het bogadilla tortilla was had Magda even niet gezien. Een bogadilla is een half stokbrood en die kregen we dus met een omelet en reepjes tomaat ertussen. De omelet en de tomaat hebben we ons goed laten smaken, van het brood ging de helft terug. Tja, gevolg van een Klein taalprobleempje.
Dan brengt onze tocht ons bij een serueuze waterval. Het wáter stort een paAR meter naar beneden en dat geeft een geweldig mooi geluid. Magda vertelt me dat de Niagara falls in Canada nog veel mooier klinken en dus zijn nieuwe plannen in no time geboren. Nee, er is geen datum van uitvoering bedacht.
Als we in onze herberg aankomen worden we ontvangen door een zeer enthousiaste herbergierster. Ze werkte jaren in de zorg, doet dat nu enkel nog af en toe en is een pelgrimsherberg begonnen. Solide houten stapelbedden, een uitstekende douche en geheel tegen Spaanse gewoonten in een kachel die brandt. Iets te eten serveren doet ze niet, dus we gaan eropuit om een warme hap te zoeken. Tegelijk met ons stapt Damián naar buiten, een Ier die zeer gecharmeerd is van de manier waarop Magda en ik onze weg gaan. Hij heeft al een plek op het oog om te eten en of we ook eerst een glaasje wijn met hem willen drinken. En zo zitten we tien minuten later met deze Ierse voormalige godsdienstleraar aan de bar. Later zal blijken dat zijn dochter zich bezighoudt met inclusief samenleven, zo samenleven dus dat mensen met een beperking als vanzelfsprekend mee kunnen doen. Tegen de tijd dat we gaan eten ziet hij een Amerikaans echtpaar dat hij al eerder heeft ontmoet en zo zitten we tenslotte met vijf man aan tafel. Gespreksonderwerpñ ONDER ANDERE DE iERSE VERHALENCULTUUR. nOU, ONZE dAMIAN HOUDT ER OOK ECHT VAN, DAT IS DUIDELIJK. aLS WE GAAN SLAPEN PRAAT HET NOG IN ONS HOOFD. hij trakteert ons zelfs op een lied als we terug lopen, maakt in ierland ook al jaren muziek vertelt hij.

woensdag van neigreira naar sante marina

we gaan eerst ontbijten in een barretje, nadat we met moeite het hangslot van het hek van onze herberg hebben open gekregen, 777 maar ja hoe draai je dat zo dat het slot opengaat??
we kopen brood in een fruithal en gaan dan richting de stadspoort, daar zien we nog een mooi beeld, van wat later in het boek staat, een man die gaat emigreren, blijkt te zijn en aan zijn broekspijp vastgehouden wordt door zijn zoontje.
al snel lopen we weer landelijk, het dreigt even te gaan spetten, maar er gebeurt verder niets, we lopen soms bijna over een tapijt van kastanjes en ineke krijgt er bijna een op haar kop, je zou er een gat van in je hoofd oplopen.
het is erg veel klimmen vandaag, er zou op 8 km een terras mnet koffie moeten zijn, maar nee, niets te zien, dan door maar, en uiteindelijk op 12 km zijn we in vilaserio, een terras vol pelgrims, gezellig, we zitten naast 4 vrouwen waarvan we ons afvragen welke taal ze spreken, het blijkt slovenie te zijn en in wat moeizaam Engels begrijpen we dat ze op de terugweg zijn vanaf muxia, die hebben er al een flinke tocht opzitten, zijn in st jean gestart. dan komen ook edy en ernie naar buiten, het echtpaar waar we gisteren mee gegeten hebben, die gaan al weer verder. en daar komt ook damian aan, hij gaat nog eten, gezellig weer even contact. hij is een stuk makker dan gisteren.
in santa marina hebben we een herberg aan de weg, eerst zijn we er alleen, maar later arriveren er een groep spanjaarden, daar is het slecht mee communiceren, we proberen het maar niet meer, we hebben een 4 persoonskamer met 2 van hen en dat gaat prima.
we eten lekker in de bar die bij de herberg hoort, het echtpaar dat de bar runt heeft een dochter van 1,5, een boefje, maar zo te zien zijn ze er stapelgek op.
tegen 22:00 gaan we naar bed , morgen weer op tijd op, we willen rond 08:30 ontbijten.

donderdag van santa marina naar hospital

Eigenlijk wilden we om acht uur ontbijten, maar daar heeft onze pensionhouder een stokje voor gestoken. Of het niet wat later kan, want de groep spanjaarden ontbijt pas om negen uur. Maar om halfnegen, als wij er klaar voor zijn, geen leven te bespeuren in de bar. Om tien over halfnegen gaan we maar eens bellen. Hij spreekt wat duits en ik vraag vriendelijk of hij zich misschien verslapen heeft. Nee, dat had hij niet en hij komt eraan. Natuurlijk, je hebt alle tijd als pelgrim, maar als je nou op tijd bent opgestaan omdat je niet zo laat wilt vertrekken is het toch wel fijn als je op de afgesproken tijd een broodje kunt eten. Enfin, met duizend excuses krijgen we thee en tostada.s, geroosterde boterhammen en wel hele lekkere dit keer.
Al snel vertrekken moet het jack er nog ibj aan, zoals de meeste ochtenden, maar algauw kan het uit want de zon breekt door en die weet van geen ophouden. Heerlijk, het lijkt wel zomer.Dat vinden ook de vogels. We horen er een waarvan we het geluid niet kunnen thuisbrengen. Heel in de verte bromt iets van een machine, maar verder is het stil. Ik maak een opname van hoe het land klinkt en zet die in de loop van de week op Facebook.
Met de middag zijn we in olveiroa, een wat grotere plaats tussen alle landelijke gehuchtjes. Daar hebben ze een bijzondere atractie, de bron van sancta Lucia. Als je je ogen wast met wáter uit deze bron en je hangt de zakdoek waarmee je dat hebt gedaan te drogen bij de bron dan wordt je spirituele blindheid opgeheven. Je moet daarvoor wel een kilometer van de route af. We hebben alle tijd dus wij gaan op zoek naar die bron. Ik verwacht een toeristisch spektakel met een kraam waar ze zakdoekjes verkopen en flesjes wáter uit de bron voor de ogen van de thuisblijvers, maar niets is minder waar. De bron ligt op een doodstil plekje waar het gras kniehoog staat en het bijbehorende kapelletje potdicht zit. Wij zorgen eerst voor de fysieke mens met onze meegebrachte picknick en gaan daarna voor de spirituele mens aan het werk met wáter en papieren zakdoekjes. Er hangen er heel wat aan het hek en in de bomen rond de bron en wij voegen onze daarbij. Het is bij deze zomerse temperaturen in elk geval heel verfrissend voor je gezicht.
Dan blijkt dat onze herberg een soort zoekplaatje is. Als we in Hospital aankomen is er uiteindelijk wel een hererg, maar ook een dichte deur. We worden echter opgemerkt door Gianni, een Italiaan die er in zijn eentje verblijft. Hij vertelt ons dat we ons moeten melden bij de bar verderop om ons in te schrijven. Hij is zo gedienstig om met ons mee te lopen en dat is maar goed ook, want in eerste instantie is er in geen velden of wegen een bar te bekennen. We lopen nog minstens een kwartier. Maar dan worden we ook allerhartelijkst ontvangen. We krijgen meteen een drankje aangeboden en daar wordt een flinke bak pelpindas bij geserveerd. Als we aanstalten maken om terug te lopen kan daar geen sprake van zijn, moeders brengt ons persoonlijk met de auto en als we om zeven uur klaar willen staan komt ze ons weer halen voor het eten. Giani eet er ook en zo zitten we even na zevenen schoon gedoucht met zijn drieen aan tafel. De herbegierster heeft varkensvlees op het emnu, maar ze bakt voor ons met plezier een omelet. Soep vooraf, patat en salade bij de omelet en... huisgemaakte pudding met slagroom toe. Met Gianni hebben we een wat moeizaam maar plezierig gesprek, zijn Engels is niet zo best. hij vindt het leuk om te horen dat wij entousiast zijn over umbrie en alle mooie stille dorpjes daar.Van zelf terug lopen naar de herberg is geen sprake, het is al donker en dus worden we opnieuw per auto teruggebracht. Er zit tegen halftien niets anders op dan maar in bed te kruipen, want het huis is kil en wij hebben slaap. Al voor tienen leg ik mijn boek weg.

vrijdag van hospital naar cee.

de route naar finisterre is nog 30 km lang en we doen die in twee etappes , we gaan slapen in cee, om even over half negen vertrekken we , er zijn meer pelgrims onderweg, we hebben ontbeten in de bar en daar zie ik dat er ook nog gezorgd wordt voor een oude dame, ws moeder of schoonmoeder die op mij een licht demente indruk maakt, er moet hard gewerkt worden door de mensen hier.
vanuit de bar worden op de weg ook pelgrims aangesproken of ze weten dat er hierna gaan barretjes meer zijn de eerstvolgende km, we gaan gewapend met een banaan op pad, passeren eerst een carbidfabriek die flinke rookwolken uitblaast, en gaan dan de moors in, prachtig in bloei, fantastische uitzichten en de zon die steeds beter haar best gaat doen.
we genieten enorm de paden zijn niet makkelijk, maar ondat we alle tijd hebben is dat niet erg.
op een gegeven moment zien we een bord, coffee, i am a pilgrim! ja en wat doe je dan, je gaat zitten op een klapstoeltje en drinkt een bakje slappe koffie, maar met liefde klaargemaakt, koekje erbij dat we mogen pakken en hij verkoopt ook allerlei dingetjes, pijltjes, armbandjes enz, hij vertelt dat hij een vrij leven heeft, dingen maakt om te verkopen en zo in zijn levensonderhoud te voorzien.
hij heeft een amerikaanse pitbullterrier , van 7 maanden goed onder appel en is daar gek mee, hij vraagt of ineke zijn hond wil aaien en als ze ja zegt glimt hij van trots.
we kopen een lerén armbandje van hem met een schelpje eraan en die kost 7 euro, de koffie is voor een donativo.
we geven hem een extraatje, gunnen hem dat wel.
we gaan weer verder, het wordt zelfs zweten, maar dat vinden we niet erg.
na een tijdje komen we bij de bron van san pedro en als je dat wáter gebruikt voor je lijf is het goed tegen de rimmetiek, nou vooruit, kan geen kwaad .
als we goed en wel weer op weg zijn zien we een parasol met daaronder een man die jawel crepes verkoopt, een lekkere lunch denken we, tegen een donativo, dus weer iemand blij gemaakt.
en dan zie ik de oceaan ! nog wel een stukje weg, maar als we acheropgelopen worden door een amerikaan die uitroept , de oceaan, its a long way i have walked!, maken we ene praatje, hij komt ook uit st jean en is vanaf 23 aug onderweg, hij maakte eerst foto,s van het land, maar un van mensen want hij ontmoette mensen uit alle delen van de wereld, en of hij ons mag fotograferen, ja hoor dat is goed.
we zijn in cee en gaan op zoek naar ons hotel na eerst nog een broodje gekocht te hebben , we vinden het snel, het lukt mij natuurlijk weer om een waterballet in de badkamer te maken .
dan weer op pad, we ontmoeten op een terras een vrouw uit nederland die al 54 jaar in duitsland woont, 74 is, alleen op pad, haar man komt zondag met de camper naar finsterre, ze geniet van kunnen doen waar ze zin in heeft.
en zo zijn jullie weer bij, voor ons wordt het etenstijd, morgen naar finisterre, en we werden al voorbereid op een prachtige rode maan door onze man onderweg, later lezen we over een maansverduistering komende zondagnacht.

bedankt weer voor alle reacties, we vinden dat erg leuk.

tot later, liefs van ons.