weer op weg
Door: 25jaarsamen
Blijf op de hoogte en volg magda
05 Mei 2012 | Spanje, Molinaseca
Inmiddels zijn we wer een paar dagen verder en wij alweer even op weg. Maar ik zal beginnen waar magda is opgehouden maandag.
Dinsdag 1 mei 2012.
Gisteravond gegeten met een Nederlands echtpaar dat op de fiets en kamperend de camino doet. Ik moet er niet aan denken dat ik als ik ergens ben aangekomen ook nog, meestal in de regen, mijn tentje zou moeten opzetten. Alle bewondering dus voor deze bikkels.
Wij gaan vandaag weer op p ad. In een van de eerste dorpen worden we zo ongeveer van de weg geplukt door een barhouder die ons koffie serveert met een flink stuk chocoladecake. De koffie is waardeloos, maar de cake prima en de Zwitserse Martha houdt ons gezelschap. Geweldig, we zijn echt weer onderweg.
Later lopen we een groepje van vier mensen achterop. Het blijkt een vrouwenstel te zijn dat samen twee ernstig autistische broers begeleidt. De mannen wilden heel graag de camino lopen maar hun moeder zag dat niet zitten. Deze twee vrouwen, die zelf ooit een stuk ervan gedaan hebben wilden het wel proberen onder het mottoÑ als het niet lukt gaan we weer naar huis. Maar het ging goed, alleen toen er gescheiden geslapen moest worden in een klooster dreigde er een probleem. De mannen zijn dan wel afgestudeerd in de filosofie, maar in een vreemde omgeving hebben ze hulp nodig met het bij elkaar zoeken van schne kleren, douchen etc. Maar ook dat kwam uiteindelijk allemaal in orde. Onze route had ons de keus gelaten, een lange etappe kon worden ingekort door een stuk langs de autoweg te lopen. Dat deden we niet. We namen de omweg en splitsten de etappe. Redelijk op tijd kwamen we aan in de herberg van Villa Mazarive, waar we een mooie ierpersoonskamer kregen met twee duitse mensen. Wel waren we een andere mooie herberg gepasseerd waar een vegetarisch menu aangekondigd stond. Dus liepen we uiteindelijk terug en kregen zodoende van twee werelden het besteÑ als niet herberg gasten konden we vegetarisch mee eten, de slaapzaal aldaar bleek krap en benauwd, dus we hadden de juiste keuze gemaakt. We kwamen gezellig aan tafel met twee vrouwen uit Brabant met wie ik rechts een heel gesprek had, Magda praatte links met de Duitse Andrea, die met haar haar nuchtere visie op de camini deelde. Helemaal tevreden kropen we in onze slaapzak, maar niet nadat we met nze duitse kamergenoten hadden afgesproken dat zij om halfzeven zouden gaan inpakken. Hadden wij daarna mooi de ruimte.
wweonsdag 2 mei.
vandaag voert de etappe ons naar san justo de la vega, een redelijk lange etappe, maar we zien eht wel zitten, gelukkig is mijn voet weer aardig in conditie en we staan al vroeg buiten dus hebben tijd genoeg.
het eerste stuk gaat prima, we liepen de twee duiste vrouwen weer achterop en lopen een tijdje samen.
het is zowaar droog vandaag, een wonder.
het landschap wordt weer glooiender, mooi daar houd ik wel van,na de lunch in hospital d,orbigo gaan we verder naar ons einddoel, volgens de route gaan we een mooi stuk tegemoet, door een stuk bos, klopt was inderdaad erg mooi alleen klopt er helaas iets niet in de routebeschrijving en staan we na een hele tijd lopen op een plek waarvan we zeker weten dat we daar niet moesten zijn, we zien wel een stuk weg beneden ons en we gaan proberen daar te komen, uitiendelijk lukt dat, maar het is wel omlopen en pas tegen 18:00 uur zijn we in ons hostal, nadat we de twee brabantse vrouwen nog gezien hebben die precies dezelfde ervaring hadden als wij, maar nu op de bus naar astorga wachten.
een ietwat knorrige man geeft ons de sleutel, maar we hebben een goeie kamer en een heerlijk warme douche, eten daarna pizza in een cafeetje verder op, ze hebben niet veel keus, maar ze zijn wel lekker en natuurlijk omlijst met voetbal.
meo maar voldaan liggen we om 21.30 in ons bed.
donderdag 3 mei.
Ook in de vroeg morgen is de man van het hosteniet spraakzaam, maar hij serveert ons ontbijt, gewoon met de boterkuip en jampot op tafel. Ook goed. Na een paar kilometer zijn we in Astorga. We hadden grote plannen voor vandaag maar stellen ze ter plekke bij, deze stad is te leuk om zo doorheen te hollen. Dus drinken we rustig koffie en zoeken eerst de herberg. WE lopen echter twee vrouwen tegen het lijf die actie zeggen te voeren voor Unicef. Om een onaangenaam verhaal kort te houdenÑ ze wilden twee euro voor de plaatselijke unicef afdeling, maar namen en passant even het papiergeld uit onze portemonnee mee. Wel gloeiende, gloeiende..... Maar aangifte doen is nog een klus op zich. Agenten die we op straat tegenkomen spreken geen Engels. Op het politiebureau doet een agent enorm zijn best om ons te snappen maar er moet nog een vrouw van een andere afdeling aan te pas komen om een behoorlijk proces'verbaal te krijgen. Intussen zijn we wel onze Deense vrienden Per en Kristel weer tegen het lijf gelopen. een fijn weerzien.
De herberg heeft een eigen, goed uitgeruste keuekn en dat geeft weer nieuwe mogelijkheden. Na een uurtje lezen en een bezoek aan de kathedraal zoeken we de winkelstraat op. Alllereerst om een enorm dik stuk chocola te kopen, puur met amandelen. Astorga staat namelijk bekend om zijn chocola. Daarna halen we in de supermarkt ingrediënten voor een eigen kooksessie. Tortellini met roergebakken groenten en tomantensaus. We nemen ook een fles wijn mee die we onder meer delen met een Fin. Wij krijgen weer van iemand die haar eten op heeft een restje geraspte kaas en wat olijven en zo eten we bepaald niet alleen maar samen. De houtkachel voegt nog meer aan de gezelligheid toe, zodat we ondanks het verdwenen geld uiteindelijk toch op een goede dag kunnen terugkijken.
vrijdag 4 mei.
De herberg serveert naar eigen zeggen otnbijtbuffet, hetgeen vooral inhoudt dat er naast geroosterd brood met boter en jam yoghurt te krijgen is. Dat laten we ons smaken voor we op weg gaan. Na de regen die gisteren bijna onophoudelijk viel is het nu weer droog. Er is meteen veel te zien op onze routeÑ een kerkje versierd met mozaieken, een oude romeinse villa en, eenmaal goed op weg een klein kerkje met een bron van gezondheid. In tegenstelling tot alle kathedralen is dit een sober, klein godshuis waar we zowaar een echt kaarsje kunnen opsteken. DAt doen we, twee zelfs, een vor onszelf omdat we aan de laatste etappes van de camino begonnen zijn en een vor onze ouders en andere dierbaren. Even na elven zetten ze boven helaas de kraan alweer open, dus gingen we weer voor een lunch binnen. Spanjaarden hebben de meest heerlijke lunchhappen, naast tortilla´s hebben ze empanada´s, gevuld bladerdeeg met bijvoorbeeld een tonijnprutje. Heerlijk. Helaas was de eigenaar wat laat met het aansteken van zijn houtkachel, dus erg warm was het er niet, maar de entourage, een soort cowboytent, was wel bijzonder. De t.v. bracht voor de verandering eens een nagesynchroniseerde speelfilm.
In rabenal del camino hebben we een mijlpaal te vierenÑ etappe dertig, volgens ons boek, zit erop en dat betekent dat we er nog tien te gaan hebben. Thee met home made chocoladecake dus, want we hebben ook nog een klim van anderhalf uur voor de boeg naar foncebadon. Als we in dat dorp aankomen ziet het eruit alsf er niets te beleven valtÑ bouwvallige huizen, niemand op straat. dat wil zeggenÑ op het karrespoor want een asfaltweg of zoiets is er niet. ER zijn alleen een paar herbergen, want men is wel bezig dit van oudsher belangrijke dorp nieuw leven in te blazen. Onze herberg is een oud pandje waar een houtkachel flink wordt opgestookt als we binnenkomen. Er wordt gezamenlijk gekookt en gegeten, maar over dat koken ontfermen zich een zestal spaanse en italiaanse mannen. Over het koken van pasta loopt voor de show de discussie hoog opÑ lang koken is morte de pasta, oftewel de dood voor de pasta, vinden de Italianen, maar dit wort volgens de spanjaarden ook geen italiaanse, maar castiliaanse pasta en dus mag er nog wel vijf minuten bij de kooktijd worden opgeteld. Enfin, het smaakt allemaal prima en na afloop doen wij samen met een duitse de afwas. Gelukkig zijn er warme dekens, zodat we, ook als de kachel uit is, geen kou lijden. onze bijzondere hospitalero miquel spreekt geen woord over de grens, maar doet zijn best om het aangenaam voor ons te maken.
zaterdag 5 mei.
vandaag een bijzondere dag,de zon schijnt, we gaan straks als eerste het cruz de la ferro passeren, een bijzondere plek voor elke pelgrim, waar je iets kunt achterlaten , iets van kunt meenemen, maar in ieder geval, sil staat bij wat je aan het doen bent.
emotioneel, maar---verder prive.
we lopen door, hebben erg veel zin in een warme kop koffie en die krijgen we ook in Manjarin,een klein soort schuur, volgestouwd met alles wat je maar verzinnen kunt, maar wel koffie voor elke passerende pelgrim, en een donatie in het bakje, een nederlands echtpaar gooit ongewild 5 euro in het bakje en daar mogen we van meedrinken.
daarna verder naar molinaseca, nog een flinke sfstand, maar we nemen voor een deel de asfaltweg, omdat het aangewezen pad te glad en te steil is.
tegen 16:00 uur zijn we op de plaats van bestemming, een nieuwe ruime herberg, douchen, de was in de machine en straks met de zwitserse martha eten, onze dag was goed en met goede moed gaan we morgen weer verder. de volgende etappe is ook weer lang en die gaan we dus mooi verdelen.
vandaag mooie luchten, de sneeuw op de bergen, maar natuurlijk ook weer regen, ja sjaak het is echt waar, bijna elke dag regen we gaan er maar van uit dat dat niet meer verandert zolang wij de camino lopen.wel bijzonder, nog geen regenboog gezien, alleen een geschilderde op een paaltje.
zo zijn jullie weer op de hoogte van ons wel en wee, tot later, liefs van ons.
Dinsdag 1 mei 2012.
Gisteravond gegeten met een Nederlands echtpaar dat op de fiets en kamperend de camino doet. Ik moet er niet aan denken dat ik als ik ergens ben aangekomen ook nog, meestal in de regen, mijn tentje zou moeten opzetten. Alle bewondering dus voor deze bikkels.
Wij gaan vandaag weer op p ad. In een van de eerste dorpen worden we zo ongeveer van de weg geplukt door een barhouder die ons koffie serveert met een flink stuk chocoladecake. De koffie is waardeloos, maar de cake prima en de Zwitserse Martha houdt ons gezelschap. Geweldig, we zijn echt weer onderweg.
Later lopen we een groepje van vier mensen achterop. Het blijkt een vrouwenstel te zijn dat samen twee ernstig autistische broers begeleidt. De mannen wilden heel graag de camino lopen maar hun moeder zag dat niet zitten. Deze twee vrouwen, die zelf ooit een stuk ervan gedaan hebben wilden het wel proberen onder het mottoÑ als het niet lukt gaan we weer naar huis. Maar het ging goed, alleen toen er gescheiden geslapen moest worden in een klooster dreigde er een probleem. De mannen zijn dan wel afgestudeerd in de filosofie, maar in een vreemde omgeving hebben ze hulp nodig met het bij elkaar zoeken van schne kleren, douchen etc. Maar ook dat kwam uiteindelijk allemaal in orde. Onze route had ons de keus gelaten, een lange etappe kon worden ingekort door een stuk langs de autoweg te lopen. Dat deden we niet. We namen de omweg en splitsten de etappe. Redelijk op tijd kwamen we aan in de herberg van Villa Mazarive, waar we een mooie ierpersoonskamer kregen met twee duitse mensen. Wel waren we een andere mooie herberg gepasseerd waar een vegetarisch menu aangekondigd stond. Dus liepen we uiteindelijk terug en kregen zodoende van twee werelden het besteÑ als niet herberg gasten konden we vegetarisch mee eten, de slaapzaal aldaar bleek krap en benauwd, dus we hadden de juiste keuze gemaakt. We kwamen gezellig aan tafel met twee vrouwen uit Brabant met wie ik rechts een heel gesprek had, Magda praatte links met de Duitse Andrea, die met haar haar nuchtere visie op de camini deelde. Helemaal tevreden kropen we in onze slaapzak, maar niet nadat we met nze duitse kamergenoten hadden afgesproken dat zij om halfzeven zouden gaan inpakken. Hadden wij daarna mooi de ruimte.
wweonsdag 2 mei.
vandaag voert de etappe ons naar san justo de la vega, een redelijk lange etappe, maar we zien eht wel zitten, gelukkig is mijn voet weer aardig in conditie en we staan al vroeg buiten dus hebben tijd genoeg.
het eerste stuk gaat prima, we liepen de twee duiste vrouwen weer achterop en lopen een tijdje samen.
het is zowaar droog vandaag, een wonder.
het landschap wordt weer glooiender, mooi daar houd ik wel van,na de lunch in hospital d,orbigo gaan we verder naar ons einddoel, volgens de route gaan we een mooi stuk tegemoet, door een stuk bos, klopt was inderdaad erg mooi alleen klopt er helaas iets niet in de routebeschrijving en staan we na een hele tijd lopen op een plek waarvan we zeker weten dat we daar niet moesten zijn, we zien wel een stuk weg beneden ons en we gaan proberen daar te komen, uitiendelijk lukt dat, maar het is wel omlopen en pas tegen 18:00 uur zijn we in ons hostal, nadat we de twee brabantse vrouwen nog gezien hebben die precies dezelfde ervaring hadden als wij, maar nu op de bus naar astorga wachten.
een ietwat knorrige man geeft ons de sleutel, maar we hebben een goeie kamer en een heerlijk warme douche, eten daarna pizza in een cafeetje verder op, ze hebben niet veel keus, maar ze zijn wel lekker en natuurlijk omlijst met voetbal.
meo maar voldaan liggen we om 21.30 in ons bed.
donderdag 3 mei.
Ook in de vroeg morgen is de man van het hosteniet spraakzaam, maar hij serveert ons ontbijt, gewoon met de boterkuip en jampot op tafel. Ook goed. Na een paar kilometer zijn we in Astorga. We hadden grote plannen voor vandaag maar stellen ze ter plekke bij, deze stad is te leuk om zo doorheen te hollen. Dus drinken we rustig koffie en zoeken eerst de herberg. WE lopen echter twee vrouwen tegen het lijf die actie zeggen te voeren voor Unicef. Om een onaangenaam verhaal kort te houdenÑ ze wilden twee euro voor de plaatselijke unicef afdeling, maar namen en passant even het papiergeld uit onze portemonnee mee. Wel gloeiende, gloeiende..... Maar aangifte doen is nog een klus op zich. Agenten die we op straat tegenkomen spreken geen Engels. Op het politiebureau doet een agent enorm zijn best om ons te snappen maar er moet nog een vrouw van een andere afdeling aan te pas komen om een behoorlijk proces'verbaal te krijgen. Intussen zijn we wel onze Deense vrienden Per en Kristel weer tegen het lijf gelopen. een fijn weerzien.
De herberg heeft een eigen, goed uitgeruste keuekn en dat geeft weer nieuwe mogelijkheden. Na een uurtje lezen en een bezoek aan de kathedraal zoeken we de winkelstraat op. Alllereerst om een enorm dik stuk chocola te kopen, puur met amandelen. Astorga staat namelijk bekend om zijn chocola. Daarna halen we in de supermarkt ingrediënten voor een eigen kooksessie. Tortellini met roergebakken groenten en tomantensaus. We nemen ook een fles wijn mee die we onder meer delen met een Fin. Wij krijgen weer van iemand die haar eten op heeft een restje geraspte kaas en wat olijven en zo eten we bepaald niet alleen maar samen. De houtkachel voegt nog meer aan de gezelligheid toe, zodat we ondanks het verdwenen geld uiteindelijk toch op een goede dag kunnen terugkijken.
vrijdag 4 mei.
De herberg serveert naar eigen zeggen otnbijtbuffet, hetgeen vooral inhoudt dat er naast geroosterd brood met boter en jam yoghurt te krijgen is. Dat laten we ons smaken voor we op weg gaan. Na de regen die gisteren bijna onophoudelijk viel is het nu weer droog. Er is meteen veel te zien op onze routeÑ een kerkje versierd met mozaieken, een oude romeinse villa en, eenmaal goed op weg een klein kerkje met een bron van gezondheid. In tegenstelling tot alle kathedralen is dit een sober, klein godshuis waar we zowaar een echt kaarsje kunnen opsteken. DAt doen we, twee zelfs, een vor onszelf omdat we aan de laatste etappes van de camino begonnen zijn en een vor onze ouders en andere dierbaren. Even na elven zetten ze boven helaas de kraan alweer open, dus gingen we weer voor een lunch binnen. Spanjaarden hebben de meest heerlijke lunchhappen, naast tortilla´s hebben ze empanada´s, gevuld bladerdeeg met bijvoorbeeld een tonijnprutje. Heerlijk. Helaas was de eigenaar wat laat met het aansteken van zijn houtkachel, dus erg warm was het er niet, maar de entourage, een soort cowboytent, was wel bijzonder. De t.v. bracht voor de verandering eens een nagesynchroniseerde speelfilm.
In rabenal del camino hebben we een mijlpaal te vierenÑ etappe dertig, volgens ons boek, zit erop en dat betekent dat we er nog tien te gaan hebben. Thee met home made chocoladecake dus, want we hebben ook nog een klim van anderhalf uur voor de boeg naar foncebadon. Als we in dat dorp aankomen ziet het eruit alsf er niets te beleven valtÑ bouwvallige huizen, niemand op straat. dat wil zeggenÑ op het karrespoor want een asfaltweg of zoiets is er niet. ER zijn alleen een paar herbergen, want men is wel bezig dit van oudsher belangrijke dorp nieuw leven in te blazen. Onze herberg is een oud pandje waar een houtkachel flink wordt opgestookt als we binnenkomen. Er wordt gezamenlijk gekookt en gegeten, maar over dat koken ontfermen zich een zestal spaanse en italiaanse mannen. Over het koken van pasta loopt voor de show de discussie hoog opÑ lang koken is morte de pasta, oftewel de dood voor de pasta, vinden de Italianen, maar dit wort volgens de spanjaarden ook geen italiaanse, maar castiliaanse pasta en dus mag er nog wel vijf minuten bij de kooktijd worden opgeteld. Enfin, het smaakt allemaal prima en na afloop doen wij samen met een duitse de afwas. Gelukkig zijn er warme dekens, zodat we, ook als de kachel uit is, geen kou lijden. onze bijzondere hospitalero miquel spreekt geen woord over de grens, maar doet zijn best om het aangenaam voor ons te maken.
zaterdag 5 mei.
vandaag een bijzondere dag,de zon schijnt, we gaan straks als eerste het cruz de la ferro passeren, een bijzondere plek voor elke pelgrim, waar je iets kunt achterlaten , iets van kunt meenemen, maar in ieder geval, sil staat bij wat je aan het doen bent.
emotioneel, maar---verder prive.
we lopen door, hebben erg veel zin in een warme kop koffie en die krijgen we ook in Manjarin,een klein soort schuur, volgestouwd met alles wat je maar verzinnen kunt, maar wel koffie voor elke passerende pelgrim, en een donatie in het bakje, een nederlands echtpaar gooit ongewild 5 euro in het bakje en daar mogen we van meedrinken.
daarna verder naar molinaseca, nog een flinke sfstand, maar we nemen voor een deel de asfaltweg, omdat het aangewezen pad te glad en te steil is.
tegen 16:00 uur zijn we op de plaats van bestemming, een nieuwe ruime herberg, douchen, de was in de machine en straks met de zwitserse martha eten, onze dag was goed en met goede moed gaan we morgen weer verder. de volgende etappe is ook weer lang en die gaan we dus mooi verdelen.
vandaag mooie luchten, de sneeuw op de bergen, maar natuurlijk ook weer regen, ja sjaak het is echt waar, bijna elke dag regen we gaan er maar van uit dat dat niet meer verandert zolang wij de camino lopen.wel bijzonder, nog geen regenboog gezien, alleen een geschilderde op een paaltje.
zo zijn jullie weer op de hoogte van ons wel en wee, tot later, liefs van ons.
-
05 Mei 2012 - 19:12
Koos:
het blijft steeds uitzien naar een verslag van de dag. Phoe, phoe, als ik het lees voel ik bijna de vermoeidheid. Ik vind jullie kanjers hoor! Hoe houden de spieren het met zoveel neerslag? Ik vind het knap dat jullie het op kunnen brengen om steeds een verslag te schrijven. Dank je wel. Een goede reis verder met droog weer,
knuffel xx -
05 Mei 2012 - 21:34
Peter YS:
Beroofd worden terwijl je de camino doet.... Bah bah, waar criminelen zich al niet toe verlagen tegenwoordig. En bovendien: een blinde beroven, hoeveel meer aso kun je zijn.. maar goed, ik ben 3 jaar geleden in mijn scootmobiel op station nijmegen beroofd en uitgeplunderd.. Kennelijk zien criminelen nu gehandicapten als een makkelijke prooi.. Verder: ik lees nu het boekje 'Gender en validisme' van Yvette den Brok. Nog steeds goed leesbaar, informatief en nog steeds actueel. Groet, peter -
06 Mei 2012 - 08:59
Mamma Glorie:
Hoy Ineke en Magda.
Het is toch wel wat met jullie.
Maar jullie mogen niet vertellen dat
het saai is. iedere dag is anders.en dat is niet voorspelbaar. maar spannend is het ook voor ons. En wat te denken van Pap die nu ineens belangstelling krijgt voor de computer. Hij leest al jullie verhalen en voelt ze aan den lijve.
Houd moed en geniet van alles ook als het niet gaat zoals het moet gaan.
Heel veel groetjes Pap en Mam -
06 Mei 2012 - 10:00
Tante Corrie:
Hallo Ineke
Hallo Magda
Wat een boeiend verhaal weer.
Altijd is er wel iets in jullie verslag dat mij extra raakt. Nu dat vrouwenpaar met die broers. Ontroerend en bewonderensdswaardig.
Verder jullie gestolen geld. Onder het mom van goeie werken...
Dubbele ontgocheling. Wat een raffinement, wat gemeen.
Ik hoop zo voor jullie op een beetje zon. Dan nu nog even m'n gebruikelijke prietpraat.
Op de camping ook koud. Desalnietemin: genieten!
Nu even op de flat. Tas gepakt.
Straks naar Amsterdam. Sint Lucasziekenhuis. Figuranten in een bioscoopfilm.
Vorige week een film opgenomen op 'een woonboot op 't ij.
Hier laat ik 't bij. Prettige kilometers toegewenst. tante Corrie (Bank)
-
06 Mei 2012 - 19:57
Marjon:
Hallo Magda en Ineke,
Wat een prestatie van jullie, alle tegenslag overwonnen en nog steeds in opperbeste stemming. Als ik aan Spanje dacht was het altijd mooi weer. Maar net als hier wil het maar niet voorjaar worden bij jullie. En zo zie je maar: boeven heb je overal. Wat een rotzakken, die "Unicef-dames". Op naar de laatste 10 etappes. Succes.
Grote groet! -
07 Mei 2012 - 10:30
Heleny:
Lieve meiden,
De ene keer pakt een mail 2 keer, de andere keer geen een keer.
Fijn om te lezen dat er nu zo nu en dan een schamel zonnetje schijnt. Wel weer jammer dat dan iemand zonder toestemming geld van jullie leent. ;-(
Even voor nu echter een vraag vanuit het zakelijke Nederland:
De pensioensverzekering (Zorg en Welzijn) van Magda heeft een offerte gestuurd, die afloopt op 31 mei a.s. Die datum kan niet verlengd worden (bleek telefonisch) en het lijkt me handig dat Magda zelf besluit of dit moet gebeuren. Sms of mail me ajb om een moment te vinden om even heen en weer te mailen of faxen. Via een machtiging of misschien wel via rechtstreeks faxen is het mogelijk om het vanuit Spanje te regelen. Echter, wel voor 31 mei en als ik het goed heb onthouden zijn jullie dan nog net niet terug.
Liefs, Heleen -
07 Mei 2012 - 10:30
Heleny:
Lieve meiden,
De ene keer pakt een mail 2 keer, de andere keer geen een keer.
Fijn om te lezen dat er nu zo nu en dan een schamel zonnetje schijnt. Wel weer jammer dat dan iemand zonder toestemming geld van jullie leent. ;-(
Even voor nu echter een vraag vanuit het zakelijke Nederland:
De pensioensverzekering (Zorg en Welzijn) van Magda heeft een offerte gestuurd, die afloopt op 31 mei a.s. Die datum kan niet verlengd worden (bleek telefonisch) en het lijkt me handig dat Magda zelf besluit of dit moet gebeuren. Sms of mail me ajb om een moment te vinden om even heen en weer te mailen of faxen. Via een machtiging of misschien wel via rechtstreeks faxen is het mogelijk om het vanuit Spanje te regelen. Echter, wel voor 31 mei en als ik het goed heb onthouden zijn jullie dan nog net niet terug.
Liefs, Heleen -
07 Mei 2012 - 10:30
Heleny:
Lieve meiden,
De ene keer pakt een mail 2 keer, de andere keer geen een keer.
Fijn om te lezen dat er nu zo nu en dan een schamel zonnetje schijnt. Wel weer jammer dat dan iemand zonder toestemming geld van jullie leent. ;-(
Even voor nu echter een vraag vanuit het zakelijke Nederland:
De pensioensverzekering (Zorg en Welzijn) van Magda heeft een offerte gestuurd, die afloopt op 31 mei a.s. Die datum kan niet verlengd worden (bleek telefonisch) en het lijkt me handig dat Magda zelf besluit of dit moet gebeuren. Sms of mail me ajb om een moment te vinden om even heen en weer te mailen of faxen. Via een machtiging of misschien wel via rechtstreeks faxen is het mogelijk om het vanuit Spanje te regelen. Echter, wel voor 31 mei en als ik het goed heb onthouden zijn jullie dan nog net niet terug.
Liefs, Heleen -
07 Mei 2012 - 18:10
Thea En Arie:
Lieve Allebei
Wel de caravan leeg gehaald maar eerst even kijken hoe het met jullie gaat!!!! Nu lekker he met alles wat tegen kan zitten. Arie moet eigenlijk mee want die loopt achter mij aan en roept val niet, is wat voor Magda.
Het weer , ook hier is het pet. Wij hebben het ook heel koud gehad maar kunnen dan de kachel in de caravan hoog zetten. Wij hopen dat het droog wordt en dat de zon komt.
Wij lopen met jullie mee en kijken uit naar jullie verhalen. Doe voorzichtig dikke kus van ons, Thea
-
07 Mei 2012 - 19:58
Johan Van Keulen:
Hoi Pelgrimmers,
Het lijkt wel of de verhalen steeds langer worden!? Maar ik lees ze met veel plezier en ik weet uit eigen ervaring dat het ook achteraf heel erg handig is om wat terug te vinden maar ook om de leuke momenten weer even op te halen. Natuurlijk is niet alles leuk om weer te beleven zeker een beroving niet maar zo gaat het dus blijkbaar overal in de Wereld, en bij een tocht als deze zou ik het niet snel verwachten, eerder zou je verwachten in de grotere steden of landen die hier om bekend staan, maar zie het gebeurd, hoelijk heeft het jullie enthousiasme niet vergald, het is tenslotte aleen maar geld!?
Ik lees de verhalen met veel plezier en wacht weer op een volgend exemplaar!
Groetjes uit Kopenhagen,
Johan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
